“ข่อยเป็นคนอีสานข่อยมาทำงาน ข่อยมาอยู่ตั้งนานหลายปีสิกลับไป ข่อยคิดฮอดพ่อ ข่อยคิดฮอดแม่ ข่อยมาอยู่ตั้งแต่หลังจากจบ ม.ปลาย บ้านของข่อยมันแล้ง หาเงินเดือนบ่ได้ ต้องมีค่าใช้จ่าย ใช้วันต่อวันถูกความจนลิขิต ให้เป็นคนไกลบ้านช่วงเทศกาลจั่งโงคืนบ้านเฮา”
.
บทเพลงนี้อาจจะบ่ได้เข้ากับทุกคน แต่สามารถสะท้อนสังคม #แรงงานอีสาน ไว้ได้อย่างเห็นภาพ มีคนอีกจำนวนบ่น้อยที่บ่ได้ โง (กลับ) คืนบ้าน เหตุผล คือ ยังไม่ประสบความสำเร็จในชีวิต “ยังบ่มีบ้าน ไม่บ่รถขับ” บ่แม่นเพราะเขาบ่เก็บเงิน บ่แม่นว่าคนเหล่านี้ขี้ค้าน แต่ระบบสังคมนี้บ่ได้รองรับชีวิตแรงงานเพียงพอ จนเฮ็ดให้แรงงานหลายคนตกหล่นจากระบบ แล้วกลายไปเป็นคนไร้บ้านในเมืองของโอกาส อย่าง กรุงเทพฯ
.
สมพร หารพรม แรงงานอีสานที่ทำงานกับคนไร้บ้านและอยู่กรุงเทพฯ มากว่า 30 ปี เล่าว่า บ่แม่นแค่แรงงาน คนอีสานที่จะกลายไปเป็นคนไร้บ้านในเมืองหลวงของโอกาสนี้ แต่ถ้าระบบการบ่กระจายโตของโอกาสและเศรษฐกิจยังเป็นแบบนี้อยู่ “บ่าว่าไผกะมีโอกาสเป็นคนไร้บ้านได้คือกัน ”
ชวนฟัง ปรากฎการณ์แรงงานอีสานกับการเป็นคนไร้บ้านในเมือง ได้ใน The Active Podcast #พาข้าว
